Prehistorische bewoning van het Beekbergsebroek
Onder Beekbergsebroek, een gebied ten zuiden van Apeldoorn en op de overgang van de heuvels van de Veluwe naar het IJsseldal, ligt een prehistorisch landschap begraven. Afgedekt door een klein akkerdekje liggen in de ondergrond nog hogere ‘ruggetjes’. Deze zijn ontstaan door afgespoelde grindrijke gronden van de grote stuwwal en zijn extra opgehoogd door oude en jonge stuifduinen. Die relatieve hoogtes worden omgeven door lagere, drassige gronden met als ultiem dieptepunt een venige laagte in het zuidoosten van het gebied.
Beekbergsebroek is een soort microlandschap waarin in de ondergrond duidelijke sporen van bewoning en gebruik bewaard zijn gebleven. Er zijn vondsten van vuursteenbewerking aangetroffen, die wijzen op kampementen van jagers-verzamelaars uit de middensteentijd (8.800-4.900 voor Christus). De jagers en verzamelaars verblijven in die tijd graag op de ruggen en de hoger gelegen grond, omdat het hoog genoeg is om droge voeten te houden, maar toch ook in de nabijheid van water. Vanaf de late prehistorie (vanaf circa 3.400 jaar voor Christus) worden deze plekken permanent bewoond en worden akkers aangelegd. De natte delen worden niet gebruikt om zich te vestigen, maar juist in die delen worden nu bijzondere vondsten gedaan, omdat men op die plekken offers brengt.
locaties
personen
