Jagers-verzamelaars bivakkeren bij het Groot Zeilmeer
In de laatste ijstijd, zo’n 15.000 jaar geleden, werd het op de Veluwe zo koud dat de bodem permanent bevroren raakte. Op sommige plekken in het landschap verzamelde zich een bel grondwater in de bodem tot een grote ijsklomp. De grond erboven werd daarbij omhoog gestuwd en naar de zijkanten geduwd. Toen het ijs ging smelten zakte de bodem in, en ontstonden er meertjes op deze plekken. Dergelijke meertjes worden pingoruines genoemd.
De bekendste pingoruïne is het Uddelermeer, maar in de omgeving van Uddel zijn er nog veel meer, zoals ook het Groot Zeilmeer.
De pingoruines hadden in latere tijden, vanaf zo’n 12.000 jaar geleden, een grote aantrekkingskracht op jagers-verzamelaars die op de Veluwe rondzwierven. Die eerste bezoekers behoorden tot de Hamburgcultuur.
Het klimaat werd aantrekkelijker en er was genoeg wild om op te jagen en vruchten om te verzamelen. Voorzien van speren en pijl en boog maakten zij jacht op kuddes rendieren en ander wild. Verder verzamelden ze al het eetbare dat de natuur hen bood. Aan de rand van de meren werden kampementen opgeslagen. Het werden uitvalsbasissen voor de jacht op wild en het vis in het water. Ook werd er vuursteen bewerkt. Dit vuursteen wordt tot op de dag van vandaag nog teruggevonden langs de oevers van de pingoruines. Ook bij het Groot Zeilmeer zijn vuurstenen artefacten ontdekt van deze eerste bezoekers. De vuurstenen werktuigen ogen nog primitief en weinig bewerkt, maar vergis je niet in de bruikbaarheid van het materiaal. Zo maakten ze gebruik van stekers (een soort boortjes), spitsen (een soort pijlpunten) en klingen (een soort mesjes). Deze vondsten behoren tot de oudste bewijzen van bewoning in Apeldoorn.
locaties
personen
